Do owej satysfakcji, wraz z faktem, że zwyczajnie lubię pisać, dodałem w myślach potrzebę wielu ludzi, którzy, jak wówczas czułem, może będą chcieć mojego bloga czytać, doszła rosnąca wciąż grupa tych, którzy faktycznie to robili.
Krąg zainteresowanych wciąż rósł, i już dwa lata później, liczba otwarć szła w tysiące, a jeden wpis przeczytało 120 tysięcy.
I dałem się ponieść fali zachwytów nad własnym geniuszem.
Wierzcie mi...
To był okropny błąd!
Poczułem się niczym Doda po "Big Brotherze" i zacząłem zatracać sens tego, od czego zaczynałem. W sumie to dziś nawet się z tego cieszę, bo banalne pisanie bloga nauczyło mnie jak iluzoryczna jest "sława".
Słuchałem niedawno wywiadu z "Piaskiem" mówiącym dokładnie to samo. Gdzie mi tam do niego
Każdemu twórcy wydaje się, że jak raz zdobędzie sławę, to potrwa ona do jego śmierci i zapewni byt sobie i swoim potomkom na wieki.
Nic bardziej mylnego!
Ludzie namiętnie próbujący ku sławie dążyć, krótko potem, kiedy uda im się stanąć na piedestale i sięgnąć zaszczytów, budzą się z ręką w nocniku, bo każdy rodzaj sławy niesie za sobą tę niezrozumiale ulotną część życia, która opiera się całej logice i przenoszosi nas tam, gdzie niekoniecznie byśmy sobie tego życzyli.
A wówczas zaczyna się stres i myśl co poszło nie tak, na ile to nasza wina, dlaczego?
Piasek, tak myślę, umie tylko śpiewać i robi to całkiem dobrze. Niemen poszedł swoją drogą i fakt, że nikt nie chciał w końcu go słuchać był jej wynikiem. Odwrotnie do Kai, która zmroziła mi onegdaj krew piosenką o córce, która miała być chłopcem, ale później nagrała album z Bregowiczem.
Każdy z nas mógłby podać sto innych przykładów podobnej sinusoidy zachwytów, ale po co!
Życie jest brutalne, a bycie na szczycie zawsze powinien poprzedzać wielki wykrzyknik z dopiskiem:
- Carpe diem!
Bo jeśli ktoś nie rozkmini tego w odpowiednim momencie, to poległ!
Piszę to wszystko ku przestrodze młodszych, którym wydaje się, że za chwilę złapią za nogi jakiegoś boga. Życie zweryfikuje marzenia z prędkością światła.
I co wtedy?
Cmentarze są wypchane marzycielami.
Myślicie zapewne, że piszę to wszystko, bo i mój blog spotkał podobny los. Nie jest tak. Zaczynam tylko czuć coraz mniejszego pałera skupiając się na krytyce pisu.
Oni niebawem odejdą w niebyt. Ich elektorat wymrze, a młodzi, ci normalni, oleją tę plagę idiotów i walnie przyczynią się do jego unicestwienia.
Wówczas to Kacza dupa i jego poplecznicy doznają traumy bycia na aucie.
Nie zdechnie jedynie kościół, ale na tę swołocz lekarstwa nie umiem znaleźć, bo zastępy zdolne pokonać klechów są zbyt strachliwe i mają z nimi zbyt wiele wspólnych interesów, aby były tym zainteresowane.
Szkoda mi tej naszej Polski.
Wam trochę też?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz