I gites.
Nie po to udawał świętoszka przez lata seminarium, żeby resztę życia spędzić na modlitwie.
Kiedyś trzeba się wyszumieć.
A ten gość to umie jak mało kto i o jego wyczynach krążą legendy.
Juliuszek się oczywiście do niczego nie przyznaje, ale jego domowa filmoteka z pewnością systematycznie przekazywana jest do watykańskich archiwów. Celem posiadania haków na krnąbrnych, acz z lubością wypinających się patriarchów wszelkiego autoramentu. Tacy ludzie jak Paetz są kościołowi niezbędni. Dlatego też od trzydziestu kilku lat dumnie nosi purpurę i złote stringi pod nią.
Polityka kościoła wypracowała przez dwa tysiąclecia niemal doskonałą formę dyscyplinującą opornych. A w dobie kamer, zakamuflowanych w paetzowym pępuszku, jest złotonośną żyłą, której oddziaływania nie sposób przecenić.
Żyje jeszcze jakiś naiwniak, który sądzi, że DżejPiTu nie wiedział o rozmiarach dziury w juliuszowym tyłku mianując go abp?
Któregoś roku powiedziałem do takiego... domokrążcy, wyprzedzającego zwykle wizytę pana naszej parafii, że nie życzę sobie w moim domu widzieć żadnego batmana, żeby mieć od nich spokój na zawsze. Dziwi mnie, że nie rysują mi jeszcze na drzwiach odwróconego krzyża z rogami.
Ciekawi mnie jakie haki ma pani Paetz na tego, kto zaproponował jej koncelebrację mszy z okazji 1050 rocznicy chrztu Polski?
Zakładam, że nie są to zdjęcia smakowitej konsumpcji parówki ani lizania lodów. Nawet tych włoskich, które ponoć smakują najlepiej. Nie wiem tego, bo ja wolę takie na patyku.
Zresztą...
Ta... niby rocznica, jest tak samo historycznie prawdziwa jak opowieści kościelnych hierarchów o ich miłości do bliźnich.
Jedynie pani Paetz może rozwiać moje wątpliwości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz