Chyba to oczywiste o czym dziś napisałem...

Bardzo dawno nie przeczytałem w necie żadnego artykułu do końca. Zwykle już po pięciu zdaniach zaczyna mnie on nudzić. Zawsze jest w nim coś nie tak. Może nie tego oczekuję po przeczytaniu  wstępu, a może język zbyt drętwy? Nie wiem...
Żyjemy w epoce memów. Wszystkim zależy na czasie, a po książki rzadko kto już dziś sięga. Przelatujemy wzrokiem po tytułach, oglądamy obrazki i wiśta wio dalej! Chyba jestem nieodrodnym dzieckiem naszych czasów. Ale do rzeczy...
Pierwsza informacja o kłopotach Tomasza Mackiewicza i jakiejś Francuzki, podczas zdobywania K2, dotarła jakoś przed tygodniem. Moje reakcje na podobne informacje są najczęściej takie same.
- To nie łaź gdzie cię nie chcą!
Dalej pojawia się stek bluźnierstw, bo z jednej strony szkoda mi człowieka, a z drugiej... nie dociera do mnie jego namolna potrzeba zrobienia sobie krzywdy. Oglądanie świata z wysokości dziesięciu kilometrów jest dostępne w każdym samolocie rejsowym. Wystarczy kupić bilet przy oknie i przełknąć po drodze kilka razy ślinę. Plecak doleci osobno. Chyba się, kurwa, nie pogniewa?!

Odpowiedzią na moje dylematy stał się artykuł syna himalaisty, który zginął w najwyższych górach próbując pokazać swojemu plecakowi widok z ośmiotysięcznika. Nie wiem kim on jest, bo zachował anonimowość.
To okrutny tekst i nie będę go cytował. W delikatny sposób opisałem go powyżej.

Zapytano kiedyś pewnego  himalaistę czy natknął się na zakonserwowane zwłoki swojego kolegi po fachu, w górach.
- Owszem - odpowiedział - siedział skulony, w czerwonej kurtce, w załomku skalnym.
Taki bonusik do panoramy... z maską tlenową na gębie, serią zajebistych odmrożeń i chińską zupką w plecaku.
Ponoć jedynie dziesięć procent himalaistów ginie w wyprawach. Niegroźna statystyka. Gdyby jutro wymarło tylu pismenów i ich zwolenników, to byłbym prawie szczęśliwy i z niecierpliwością czekałbym na więcej.
Proponuję zorganizować wyprawę świętego penisa na Nanga Parbat jeszcze tej zimy. Jeżeli faktycznie jest taki święty, to przejdzie do historii jako pierwszy trójnogi himalaista. A jak zginie, to zawsze można słać do niego hurtowo moherowe bereciki.
I już za dziesięć lat, najwyższe góry świata, pokryją się siecią wydeptanych moherowych dróżek prowadzących najprostszą drogą do nieba.
No może nie najprostszą, ale drogi ku zbawieniu proste wszak nie są.